X2013 Περιστέρι-Αμυγδαλέζα (Sonapur)

Τον Aύγουστο του 2013 πέρα από την πάταξη της εισητηριοδιαφυγής το υπουργείο Μεταφορών εγκαινίασε μια νέα λεωφορειακή γραμμή. Την γραμμή Περιστέρι-Αμυγδαλέζα. Σκοπός της νέας αυτής γραμμής είναι να ενώσει τις εργατικές πολυκατοικίες του Περιστερίου με το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Οι ιθαγενείς του μπετόν επιτέλους θα πάψουν να επικοινωνούν με σήματα καπνού από τις κουφάλες των απολιθωμένων δέντρων με μπαλκόνια και θα υποστούν την τυραννία της οικειότητας του στρατοπέδου. Ο υπουργός εμπνευστής της δεν είναι άλλος από τον νυν υπουργό μεταφορών Μ. Χρυσοχοίδη. Ο ίδιος ξεκίνησε από την πάταξη της λαθρομετανάστευσης κάνοντας επιχειρήσεις σκούπα κατά μεταναστών και στέλνοντας λεωφορεία στην Αμυγδαλέζα και συνεχίζει με την πάταξη της λαθρεπιβίβασης σε όσα λεωφορεία φεύγουν από εκεί.

Η λεωφοριακή γραμμή αυτή ονομάστηκε Sonapur (Χρυσή Γη στα ινδικά) προς τιμήν του προαστίου του Dubai το οποίο έδωσε και την ιδέα δημιουργίας της. Το προάστιο αυτό είναι ένας εργατικός καταυλισμός/στρατόπεδο που το λεωφορείο πάει δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ. Οι κάτοικοί του είναι οι εργάτες από το Πακιστάν, την Ινδία και χώρες της Αφρικής και είναι παράνομο να κυκλοφορήσουν έπειτα από δωδεκα ως δεκαοχτώ ώρες εργασίας στην πόλη του Dubai. Τρώνε καθημερινά ψωμί, ένα κρεμμύδι, τρεις ντομάτες, πέντε πιπεριές. Τα διαβατήρια τους τα κατάσχει η εταιρία που τους προσλαμβάνει μετά την είσοδό τους στην χώρα και οι απλήρωτοι μισθοί είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Οι ίδιοι δηλώνουν παγιδευμένοι γιατί οι πολλοί χαμηλοί μισθοί δεν τους επιτρέπουν να αποπληρώσουν ούτε την βίζα εργασίας και τα ναύλα που πλήρωσαν δανειζόμενοι πίσω στη χώρα τους και πουλώντας ότι είχαν. Κάθε απόπειρα διεκδήκησης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης ή ακόμα και των δεδουλευμένων αντιμετωπίζεται με την Μανωλάδεια μέθοδο του Ξένιου ντόπιου θεού. Δουλεύουν κάτω από 55 βαθμούς κελσίου χτίζοντας ξενοδοχεία και πολυτελείς κατοικίες και ο αριθμός των νεκρών μεταναστών εργατών έχει πάψει να καταγράφεται όταν το 2005 ο Ινδός πρόξενος κατέγραψε 971 θανάτους ομοεθνών του μόνο εκείνη τη χρονιά. Το προάστιο αυτό δεν είναι το μόνο αλλά μια σειρά από προάστια στρατόπεδα φιλοξενούν τέτοιους εργάτες σε όλη την επικράτεια των Αραβικών Εμιράτων. Για περισσότερα σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών εκεί δείτε άρθρο από guardian, ρεπορταζ από al jazeera και ένα φωτορεπορτάζ.

Τον απρίλιο του 2013 λοιπόν ξεκίνησε η χάραξη της γραμμής Sonapur μετά από το νόμο που έδωσε άδεια να απασχοληθούν ως μισθωτοί οι «ανεπιθύμητοι» κράτούμενοι/ες της Αμυγδαλέζας και άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης από κάποια εταιρία, όταν δεν πλένουν τα αμάξια των μπάτσων και δεν καθαρίζουν το στρατόπεδο. Λίγο καιρό πριν με το προπαρασκευαστικό σχέδιο Θέτις είχε επιτραπεί άστεγοι/ες, χρήστες/ριες ναρκωτικών,σεξεργάτριες και άλλοι «ανεπιθύμητοι» του Περιστερίου ή άλλων γειτονιών να κρατούνται δοκιμαστικά στην Αμυγδαλέζα και να υφίστανται αναγκαστικές ιατρικές εξετάσεις. Στο μέλλον έχει εξαγγελθεί η αύξηση των επιτρεπόμενων επιβατών στα λεωφορεία της γραμμής και με ξεχωριστές θέσεις για μικροωφειλέτες/ριες.  Τον Αύγουστο 2013 με αφορμή το πρώτο δρομολόγιο της γραμμής οι κρατούμενοι/ες στην Αμυγδαλέζα εξεγέρθηκαν. Όχι δεν εξεγέρθηκαν μόνο για την παράταση της κράτησής τους σε δεκαοχτάμηνο, εξεγέρθηκαν καίγοντας το ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης το οποίο έχει αρχίσει να επεκτείνεται στην πόλη της Αθήνας με τον Ξένιο Δία και να περιβάλει και τους κατοίκους του Περιστερίου. Τρεις μέρες αργότερα επιβεβαιώνονταν οι προβλέψεις των εξεγερμένων, όταν ένας άνεργος περιστεριώτης εκτελέστηκε τυχαία (τροχαίο ατύχημα είπαν) με την κατηγορία της λαθρεπιβίβασης.

Τα δύο συμβάντα της εξέγερσης και της τυχαίας εκτέλεσης αποκόπηκαν, όχι μόνο λόγω καλοκαιρινής ραστώνης που καθιστά την σκέψη οκνηρή, αλλά κυρίως λόγω μιας νοοτροπίας που ανθίζει χρόνια τώρα.

Ελάχιστοι/ες σκέφτονται οτι οι κρατούμενοι αυτοί που με τον Ξένιο Δία και τα πογκρόμ πρώτοι βίωσαν την περιστολή της ελευθερίας κίνησης τους εντός πόλης ξέρουν πολύ καλά πως είναι να είναι να νιώθεις αποκλεισμένος από τις μετακινήσεις, αποκλεισμένος από το να ψάξεις δουλειά, από το να δείς φίλους που μένουν μακριά.  Ελάχιστοι/ες μιλούν για το οτι οι εξεγερμένοι γνώριζαν τους λόγους που ο νεκρός είχε παλέψει νωρίτερα με τον ελεγκτή και για αυτούς κι άλλους τόσους πάλευαν οι ίδιοι καίγοντας το μελλοντικό κέντρο “φιλοξενίας” ανέργων σαν τον Καναούτη.

Έτσι ενώ ο νεκρός μνημονεύθηκε και τιμήθηκε με πορεία και τελετουργικό μπάχαλο ιθαγενών του μπετόν, ως νεκρός ενός πολέμου κατά των φτωχών, οι εξεγερμένοι κοντινοί του μετανάστες θάφτηκαν στην σιωπή όχι μόνο των media αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιστεκόμενων. Το γαλανόλευκο χρώμα δεν είναι το χρώμα μόνο του δημόσιου μητνιακού λόγου, αλλά τείνει να ποτίσει και τον ανατρεπτικό λόγο. Ο θάνατος ενός ανέργου την στιγμή ελέγχου των εισητηρίων ήταν σοκαριστικός και αιτία αντίδρασης για αριστερούς/ες και μιας μερίδας  αναρχικων όχι γιατί ήταν θάνατος και εξόντωση ενός ακόμη «ανεπιθύμητου» ιθαγενή του μπετόν, αλλά γιατί ήταν έλληνας(πιο οικείος) αυτός που υπέστη την τυχαία εκτέλεση (τροχαίο ατύχημα είπαν). Αν ήταν διαφορετικά τότε αναρωτιέμαι γιατί δεν τελέσθηκαν τελετουργικά μπάχαλα ή έστω μια πορεία για την τυχαία εκτέλεση(ναυάγιο είπαν) οχτώ λαθρεπιβατών βάρκας στην Κω ένα μήνα πριν. Αυτοί δεν πρόσφυγες ενός πολέμου κατά των φτωχών, αυτοί δεν ήταν λαθρεπιβάτες, δεν τους κυνήγησε ένας ελεγκτής; Αναρωτιέμαι επίσης γιατί η πορεία στην Αμυγδαλέζα το σάββατο 24 σεπτέμβρη που κάλεσε έστω και αργοπορημένα το ΚΕΕΡΦΑ για αλληλεγγύη στους εξεγερμένους κρατούμενους/ες στην Αμυγδαλέζα είχε ελάχιστο κόσμο κατά πλειοψηφία κόσμο από μεταναστευτικές κοινότητες και το πολύ εκατό άτομα από την αριστερά και την αναρχία μαζί, ενώ η πορεία για τον Καναούτη που έγινε τον Αύγουστο συγκέντρωσε δύο με τρεις χιλιάδες άτομα. Θα μπορούσαν να ναι και οι δυο μεγαλύτερες ή τουλάχιστον ίδιες. Το σκηνικό δεν είναι καινούριο. Και  παλαιότερα για να μην ξεχνιόμαστε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν αιτία μιας πανελλαδικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, αλλά ο λίγες ημέρες πριν θάνατος του Μοχάμεντ Ασράφ(24/10/2008) στο χαντάκι της Πέτρου Ράλλη μετά από ανελέητο κυνήγι των μπάτσων στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Η αριστερή ρητορική χρόνια τώρα για να συλλέξει ψήφους συναγωνίζεται την δεξια στο ποιος είναι πιο καλός πατριώτης. Από την άλλη ένα μέρος της αναρχίας και της διεθνιστικής αριστεράς για να μαζικοποιήσει τον αντιρατσιστικό αγώνα επικαλείται το παρελθόν του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των ΕΑΜιτών, απευθυνόμενη σε ομοεθνής της ή άλλοτε θέτει  μαρτυρικά τον αρρενωπό εαυτό της προστάτη των ‘αδυνάμων’ μεταναστών στις γειτονιές τους, αντί να στραφεί στο παρόν και να προσπαθεί να ενισχύσει τις σχέσεις με άτομα, κοινότητες και δίκτυα μεταναστών που τελικά τους αφορά και περισσότερο το ζήτημα και το χουν σε επίπεδο σύγκρουσης. Συχνά ακούω την ασύλληπτη φράση από συντρόφους ‘οι μετανάστες/ριες φταίνε για αυτό, αυτοί/ες δεν έρχονται όταν τους καλούμε’, δίχως ίχνος αυτοκριτικής από μέρους μας, δίχως να αναρωτιόμαστε που φταίμε εμείς. Δεν αναρωτιομαστε για το πόσο εμείς έχουμε κατηχήσει στο δόγμα της εθνικής(με κύριο στοιχείο την οικειότητα) ή της δυτικοευρωπαϊκής ταυτότητας (με κύριο στοιχείο τον αντιισλαμισμό) και πόσο αυτό μας εμποδίζει στην παραγωγή και σύνδεση αγώνων για την επιβίωση πια ενός πολυεθνικού προλεταριάτου των Αθηνών που είμαστε  όλοι μέρος του.

Οι αγώνες στην Αμυγδαλέζα και στα υπόλοιπα κέντρα κράτησης μεταναστών είναι αγώνες ενάντια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που περνώντας το δικό του τσιμεντένιο φράχτη επεκτείνεται στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και μας αφορούν όλους/ες. Αν δεν σταματήσουμε αυτή την κίνηση τώρα πολύ σύντομα όπως έγινε με τα μεροκάματα, το μέλλον δεν θα ναι καμμένα λεωφορεία του Δεκέμβρη 2008 της Αθήνας ή της Ινσταμπουλ και της Βραζιλίας, αλλά τα λευκά λεωφορεία της  Sonapur που θα μας μεταφέρουν.

Η φρίκη των πατρίδων είναι ήδη εδώ 

Αλληλεγγύη στους 65 διωκώμενους της εξέγερσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα.

Υ.Γ

Το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες πριν την δολοφονία του Killah P. Η δολοφονία αυτή δεν ξεφεύγει από τα παραπάνω αφού η δολοφονία του Sahzad Luqman και τόσων άλλων μεταναστών από χρυσαυγήτες ήταν μια εικόνα από το μέλλον ημών και δεν είχαν τότε λάβει την αντίστοιχη προσοχή και αντιμετώπιση, όχι μόνο από το ουτως ή αλλως φασιστομηντιακό καθεστώς που και τώρα μιλά για βιοπαλαιστή δολοφόνο, αλλά ούτε και από την πλειοψηφία των αντιστεκόμενων.

Betonjc