ceasefire NOW vs the salesmen of death
Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται απο τους δύο εμφύλιους πόλεμους(1989-1997, 1999-2003) της Λιβερίας. Στις φωτογραφίες βλέπουμε άτομα εφηβικής και νεαρής ηλικίας μαχητές των ένοπλων ομάδων που συγκροτούνταν από διάφορους πολέμαρχους και ασκούσαν την παρενδυσία κατά την διάρκεια των μαχών. Σύμφωνα με δηλώσεις των ιδίων των μαχητών η παρενδυσία (περούκες, φορέματα, μάσκες) συνιστούσε ένα καμουφλάζ, ένα μέσο προφύλαξης μιας και μπέρδευε τις σφαίρες του εχθρού με την ταυτόχρονη υιοθέτηση από μέρους του μαχητή δύο διαφορετικών ταυτοτήτων. Η “διπλή ταυτότητα” του cross-dressing δεν είναι όμως μόνο μια μέθοδος καμουφλάζ στο πεδίο της μάχης. Το cross-dressing έχει βαθιές ιστορικές ρίζες στις τελετουργίες της Δυτικής Αφρικής. Οι μαχητές ντυμένοι με φορέματα και περούκες και στολισμένοι με κόκαλα, κούκλες, φύλα ασκούσαν μια σύγχρονη παραλλαγή της χρήσης συμβολικών “ενδυμάτων” για να αποκτήσουν πρόσβαση σε μυστικιστικές δύναμεις πολύ ισχυρότερες από τις δικές τους. Η ασκηση του επίσης τελετουργικού καννιβαλισμού στους πολέμους αυτούς απο πλευράς μαχητών με σκοπό να αντλήσουν δύναμη απο την κατάποση μέρους του εχθρικού σώματος, μας δείχνει ότι στην Λιβερία συντελέστηκε ένας μοντέρνος αιματηρός εμφύλιος ‘χριστιανών’ όπου τα ψήγματα ανιμιστικής ευαισθησίας όπως ο καννιβαλισμός ενός εχθρικού σώματος, σόκαραν περισσότερο απο τους μαζικούς τάφους εκτελεσμένων. Αυτές οι φωτογραφίες των εφήβων ήταν που με έκαναν να αναζητήσω περισσότερα για αυτούς τους πολέμους και την χώρα Λιβερία εν μέσω του σφαγείου που εκτυλίσσεται στην Γάζα και την Ουκρανία. Με ενδιαφέρουν οι στιγμές όπου η Δύση νιώθει ανώτερη ηθικά από τον αντολίτη, αφρικάνο, ασιάτη “άλλο”.
Η Λιβερία ιδρύεται το 1822 ως αποικία της Αμερικανικής Εταιρείας Αποικισμού (ACS), ένας τόπος για να ζήσουν αφροαμερικάνοι που γεννιούνταν ελεύθεροι πια από σκλάβους γονείς. Η ενσωμάτωση μη λευκών στην αμερικάνικη κοινωνία ήταν ανεπιθύμητη ακόμα κ από υπέρμαχους κατάργησης της δουλείας και η αύξηση του πληθυσμού των γεννημένων ελεύθερων αφροαμερικάνων συνιστούσε πολιτικό κίνδυνο για το σύστημα. Ετσι ορισμένοι δουλοκτήτες κυρίως της Virginia ενώθηκαν με φανατικούς προτεστάντες χριστιανούς κληρικούς, με πρόθεση να “υποστηριξουν” τους απελευθερωμένους αφροαμερικάνους από τις ΗΠΑ ωστε εκείνοι να “επιστρέψουν πίσω” στην Αφρική, ιδρύοντας την παραπάνω εταιρία Αποικισμού (ACS ). Προφανώς έχοντας να αντιμετωπίσουν το αναπόφευκτο τέλος της δουλοκτησίας έπρεπε να βρουν “λύσεις”. Οι πρώτοι αφροαμερικάνοι έποικοι καταφτάνουν στα 1822 και στα 1847 ιδρύεται και επίσημα το κράτος Λιβερία. Το σύνταγμα της Λιβερίας συντάχθηκε στην Ουάσινγκτον και η πρωτεύουσα Μονρόβια πήρε το όνομά της από τον πρόεδρο Μονρόε. Οι νεοαφιχθέντες έποικοι απελεύθεροι σκλάβοι ή παιδιά σκλάβων συχνά αναπαρήγαγαν δομές εξουσίας από τον αμερικανικό Νότο, με φυτείες(καουτσούκ κ.α) και ιθαγενείς ως σκλάβους να δουλεύουν σε αυτές. Οι πρώην σκλάβοι είχαν πάρει πια τη θέση των λευκών. Διατήρησαν μια εκδοχή του “απαρτχάιντ” στην οποία όλοι ήταν μαύροι, αλλά είχες πολύ περισσότερα δικαιώματα αν ήσουν Αμερικανο-Λιβεριανός και όχι ιθαγενής από εκείνο το μέρος της Αφρικής. Μόλις το 1904 απέκτησαν δικαιώματα ελεύθερου ανθρώπου επί τη γεννησει τους οι ντόπιοι Αφρικάνοι, κάτι που ίσχυε για τους Αμερικο-Λιβεριανούς εκ της συστάσεως του κράτους.
Αυτή η συνθήκη διακρίσεων με περιόδους εξεγέρσεων και αναταραχών(η εξέγερση του Grebo το 1909-1910 και η εξέγερση του λαού Kru το 1915), διήρκεσε χοντρικά μέχρι το 1980, όταν έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα με αποτέλεσμα η προηγούμενη κυβέρνηση Tolbert να διαλυθεί και ο στρατιωτικός John Doe της ντόπιας φυλης Krahn να εγκαταστήσει μια δική του αυταρχική κυβέρνηση και να γίνει ο πρώτος μη Λιβερο-Αμερικάνος πρόεδρος. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν αρχικά τον Doe μιας και τους βόλευε η θέση του για τον Ψυχρό πόλεμο, αλλά αργότερα να απέσυραν την στήριξή τους. Το 1989 ο Charles Taylor ένας αμερικανοαναθρεμένος Λιβεριανος εκμεταλευόμενος την μεγαλη διαφθορά της κυβέρνησης Doe και με Αμερικάνικη στήριξη συγκεντρώνει μαχητες στην Ακτη Ελεφαντοστού δημιουργεί το National Patriotic Front of Liberia (NPFL) και εισέρχεται ως απελευθερωτής στο έδαφος της Λιβερίας. Μια άλλη militia η Independent National Patriotic Front of Liberia (INPFL) του επίσης αμερικανόφιλου Prince Johnson συγκροτείται ταυτόχρονα στην Μονρόβια η οποία θα συλλάβει, θα βασανίσει και θα δολοφονήσει τελικά τον John Doe on camera. Ο πρώτος αιματηρότατος εμφύλιος της χώρας με πληθυσμό 5.5 εκατομμύρια είχε ξεκινήσει με τις φράξιες INPFL και NPFL να μην συμφωνούν σε μια κυβέρνηση έπειτα από την στάση/εξέγερση και δολοφονία του John Doe . 200.000 άνθρωποι θα σκοτωθούν, άλλο ένα εκατομμύριο θα εκτοπιστούν σε κάποια διπλανή χώρα, ενώ ένα συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού των γυναικών θα υποστεί βιασμό σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε έως το 1997. Η αγριότητα αυτού του πολέμου που συνεχίστηκε με δεύτερο γύρο έπειτα από μια διετία διακυβέρνησης υπό τον Taylor (1997-1999) είναι ανείπωτη. Πολέμαρχοι από ολες τις πλευρές με ονόματα όπως General Butt Naked, General Mosquito, General Cobra, General Rambo και ο ίδιος ο Taylor στρατολογώντας παιδιά επιδόθηκαν σε ένα αιματοκύλισμα δίχως προηγούμενο, ασκώντας τον βιασμό ως όπλο πολέμου, τον τελετουργικό κανιβαλισμό τρώγοντας τις καρδιές του εχθρού τους(on camera), την μαζική εκτέλεση αντιπάλων ακόμα και την τελετουργική θυσία νεαρών κοριτσιών για να πιουν το αίμα τους πριν την μάχη. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες αθώων πολιτών ήταν ασταμάτητες. Η χρήση ναρκωτικών από τους κατά βάση παιδιά και έφηβους μαχητές ήταν μαζική και πολλές από τις αγριότητες τελούνταν υπό την επήρεια κοκαΐνης, αμφεταμινών και ηρωίνης. Ο δεύτερος εμφύλιος που ξεκίνησε το 1999 και διήρκεσε ως το 2003 επεκτάθηκε και σε γειτονικές χώρες όπως η Γουινέα, η Σιέρρα Λεόνε και η Ακτή Ελεφαντοστού. Το LURD(Liberians United for Reconciliation and Democracy) μια συμμαχια των γηγενών φυλων της Λιβεριας συγκέντρωσε μαχητές σε όλες της επαρχίες και το καλοκαίρι του 2003 πολιόρκησε την πρωτεύουσα Μονρόβια αναγκάζοντας τον Taylor να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία και να φύγει από την χώρα. Ο ECOWAS μια συνομάδωση Αφρικανικών κρατών που αναγνωρίζεται και υποστηρίζεται απο την Δύση καθυστερημένα μεν κατέφτασε δε με ειρηνευτική δύναμη στην πόλη και με την υποστήριξη κυανόκρανων του ΟΗΕ κατάφεραν να επέλθει μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξυ δυνάμεων του Taylor και του LURD. Οι κινήσεις γυναικών της Λιβερίας οργανωμένες κ μέσα απο τις διάφορες εκκλησίες(προτεσταντών, ευαγγελιστών, μουσουλμάνων) με προεξάρχουσα την Women of Liberia Mass Action for Peace (WLMAP) κατάφεραν τo 2003 να επιβάλλουν στις φραξιες του Taylor, του LURD και του MODEL(Movement for Democracy in Liberia) να έρθουν σε συμφωνία για ειρήνη. Η Ellen Johnson Sirleaf υποψήφια και στις εκλογές του 1997, τις οποίες κέρδισε ο Taylor έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Λιβερίας και πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην Αφρική και κυβέρνησε από το 2006-2018 έχοντας λάβει υποστήριξη απο την WLAMP.
Ο εμφύλιος της Λιβερίας διαφέρει πολύ από τον πολεμο του Ισραήλ στην Γάζα και από τον πόλεμο της Ρωσσίας στην Ουκρανία. Οι σφαγές τότε έγιναν θέαμα στις ειδήσεις, αλλά γρήγορα αποσιωπήθηκαν, άλλωστε τα σώματα ήταν αφρικανικά, ο πόλεμος ήταν εμφύλιος και η περιοχή γεωπολιτικά όχι και τόσο σημαντική. Η πτώση της ΕΣΣΔ με την οποία συνέπεσε ο εμφύλιος της Λιβερίας και η πλυμμυρίδα φθηνών καλασνικοφ ήταν όχι η αιτία της μακροχρόνιας σύρραξης αλλά σίγουρα η αναγκαία συνθήκη. Υπάρχουν παρόλα αυτά κάποιες ιδιαίτερες αντιστοιχίες ανάμεσα στην ύπαρξη του κράτους της Λιβερίας και του Ισραήλ.
Και οι δύο πληθυσμοί ήταν ανεπιθύμητοι πληθυσμοί στην ρατσιστική Αμερική οι μεν και την αντισημιτική Ευρώπη οι δε αντίστοιχα.
Και οι δύο ίδρυσαν κράτη με στήριξη από τους πρώην διώκτες τους.
Και οι δύο κατέκτησαν έδαφος, καταπίεσαν και δημιούργησαν αφόρητες συνθήκες για τους γηγενείς πληθυσμούς.
Ο Josseph Massad στο άρθρο του κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση περί αυτών των δυνητικών συνδέσεων μεταξύ Λιβερίας και Ισραήλ.
Εάν αναρωτιόμαστε πως γίνεται να υποστηρίζουν το Ισραήλ φασιστικά στοιχεία στην Ευρώπη, κοιτώντας και την Λιβερία μας γίνεται πιο σαφές, ο αντισημιτισμός τους εξυπηρετείτε από το μεταπολεμικό σιωνιστικό σχέδιο, όπως ο ρατσισμός των πρώην δουλοκτητών της ACS εξυπηρετούνταν από μια αποικία αφροαμερικάνων στην Λιβερία.
Η υποστήριξη των Δυτικών κυβερνήσεων στο σημερινό Ισραήλ και στην κατάληψη, εκκένωση και ισοπέδωση από μέρους του, της Γάζας με αφορμή την επίθεση της Χαμας στις 7 Οκτώβρη, πρώτον αυξάνει το ΑΕΠ της Ευρώπης και της Αμερικής μέσα από τις εξαγωγές της πολεμικής τους βιομηχανίας, δεύτερον εξυπηρετεί την φυγή προς Ευρώπη επενδυτών από την αγορά του Ισραήλ, τρίτον ικανοποιεί ταυτόχρονα τον αντισημιτισμό και τον αντιαραβικό αποικιοκρατικό λευκό ρατσισμό τους και τέλος εγγυάται ευνοϊκούς όρους στην μελλοντική πρόσβαση στους υδρογονάνθρακες στα ανοιχτά της Γάζας, που έχουν αναγγελθεί προς εξόρυξη.
Θα έλεγε κανείς ότι βραχυπρόθεσμα είναι ένας υπέροχος πόλεμος για τον Ευρωπαϊκο καπιταλισμό και τους θιασώτες του!
Και εαν το Ισραήλ πετάξει έξω τα δύο εκατομμύρια Παλαιστινίων οι Ευρωπαίοι θα έχουν ακόμα περισσότερο δυναμικό προσφύγων/σκλάβων προς εκμετάλλευση την επόμενη δεκαετία. Μονον οι Χούθι με την κατάσταση που δημιουργούν στην διώρυγα του Σουέζ μπορούν να χαλάσουν προς το παρόν την καλή εικόνα που έχει η Ευρώπη για αυτόν τον πόλεμο.
Εδώ ένα μικρό ντοκιμαντέρ απο το 2021 σχετικά με τις εξαγωγές όπλων των Ευρωπαίων, ένα άρθρο του Investigative Europe σχετικό και μια μελέτη της Greenpeace. Η Κίνα είναι το εργοστάσιο του κόσμου, αλλά τα όπλα ακόμα παράγονται σε εργοστάσια της Έσσης, της Βαλονίας, της Βορειας Ιταλίας και της Νότιας Γαλλίας και η τελευταία 5ετία είναι εξαιρετικά καλή σε επίπεδο εξαγωγών.
Γιατί για να μην ξεχνιόμαστε για εμπόρους του θανάτου όπως οι κυβερνήσεις στην Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ρωσσία και στις ΗΠΑ ισχύουν όσα είπε Nicolas Cage υποδυόμενος τον εμπορο όπλων Yuri Orlov στην εισαγωγή της ταινίας Lord of War:
Υπάρχουν πάνω από 550 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα σε παγκόσμια κυκλοφορία. Αυτό σημαίνει ένα πυροβόλο όπλο για κάθε δώδεκα ανθρώπους στον πλανήτη. Το μόνο ερώτημα είναι: Πώς θα οπλίσουμε και τους υπόλοιπους 11;
H παρακάτω φωτογραφία από την ταινία Johnny Mad Dog(2008) που γυρίστηκε στην Λιβερία απο τον Jean-Stéphane Sauvaire με ορισμένα από τα παιδιά πρωταγωνιστές να έχουν σε μικρότερη ηλικία πραγματικά πάρει μέρος σε μονάδες παραστρατιωτικών.
